Beatyfikacja i Kanonizacja Sługi Bożego Alvaro del Portillo y Diez de Sollano (1914-1994), Biskupa ze stolicą tytularną Vita, Prałata Prałatury Personalnej Św. Krzyża i Opus Dei
Vir fidelis multum laudabitur (Prz 28, 20). Te słowa Pisma św. najlepiej oddają charakterystyczną cnotę biskupa Alvaro del Portillo: wierność. Wierność bezdyskusyjną przede wszystkim wobec Boga w bezzwłocznym i hojnym wypełnianiu Jego Woli; wierność Kościołowi i Ojcu Św.; wierność kapłaństwu; wierność chrześcijańskiemu powołaniu w każdym momencie i w każdych okolicznościach życia.
„Wierność trwająca w czasie jest imieniem miłości” powiedział Papież Benedykt XVI (homilia w Fatimie 12.05.2010 r.). Sługa Boży był przykładem miłości i wierności dla wszystkich chrześcijan. Uosabiał w pełni, wzorowo i niepodzielnie, bez reszty i bez wyjątków, ducha Opus Dei, który wzywa chrześcijan do poszukiwania pełni miłości do Boga i do bliźniego poprzez codzienne obowiązki, które tworzą materię naszej codzienności. „Uświęcać pracę, uświęcać się poprzez pracę, uświęcać innych dzięki pracy” - można powiedzieć, że jest to najdokładniejszy opis intensywnej działalności prowadzonej prze Sługę Bożego, najpierw jako inżyniera, potem w posłudze kapłańskiej, i na koniec, jako biskupa. Poświęcał całą swoją energię każdemu zadaniu, które realizował, przekonany, że każde z nich stanowiło narzędzie, dzięki któremu mógł współpracować w zbawczej misji Kościoła.
Sługa Boży urodził się w Madrycie 11 marca 1914 r. jako trzecie z ośmiorga dzieci w rodzinie chrześcijańskiej. Uzyskał tytuły doktora inżynierii drogowej, historii i prawa kanonicznego. W 1935 r. w wieku 21 lat poprosił o przyjęcie do Opus Dei. Szybko stał się najbliższym współpracownikiem św. Josemaríi. 25 czerwca 1944 r. otrzymał święcenia kapłańskie i od tego momentu oddał się z hojnością pełnieniu posługi kapłańskiej. W dniu jego święceń Założyciel uczynił go swoim spowiednikiem. W 1946 r. przeprowadził się do Rzymu, aby pomagać św.Josemaríi w zarządzaniu i poszerzaniu zasięgu Dzieła. Był sekretarzem generalnym Opus Dei (1939-1946 i 1956-1975), konsyliariuszem regionalnym Włoch (1948-1951), dyrektorem ds. finansowych (1946-1956) i Rektorem Rzymskiego Kolegium Św. Krzyża (1948-1954).
Także Stolica Apostolska powierzyła mu liczne zadania: w czasie Soboru Watykańskiego II był sekretarzem komisji De disciplinam cleri et populi christiani, autorem dekretu Presbyterorum Ordinis, ekspertem komisji De Episcopis et diœcesium regimine i De religiosis. Potem konsultantem Świętej Kongregacji Soboru, biegłym Najwyższej Świętej Kongregacji Świętego Oficjum i doradcą Papieskiej Komisji rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego; sędzią Trybunału w sprawach kompetencji Kongregacji Doktryny Wiary i doradcą tej Komisji. Pełnił również obowiązki sekretarza Komisji ds. Instytutów Świeckich w Świętej Kongregacji ds. Zakonnych, doradcy Kongregacji Kleru, konsultora Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu i Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
15 września 1975 r. został wybrany pierwszym następcą św. Josemaríi na czele Opus Dei. Kontynuacja nauczania Założyciela była osią jego programu zarządzania, stosował wszelkie środki, aby osiągnąć cel w sposób szczególny przygotowywany przez św. Josemaríę: formę kanoniczną odpowiednią dla charyzmatu założycielskiego Opus Dei, którą uzyskano 28 listopada 1982 r., kiedy bł. Jan Paweł II erygował Opus Dei jako Prałaturę personalną i mianował Alvaro del Portillo jej Prałatem. 6 stycznia 1991 r. uzyskał sakrę biskupią z rąk Papieża. O świcie 23 marca 1994 r., kilka godzin po powrocie z pielgrzymki do Ziemi Świętej, Pan wezwał go do siebie. Tego samego dnia bł. Jan Paweł II przybył, aby modlić się przy szczątkach śmiertelnych Sługi Bożego i - po modlitwie w milczeniu - odmówił na głos Salve Regina.
Działania Alvaro del Portillo w zarządzaniu Opus Dei charakteryzowały się także zapałem apostolskim skierowanym na ekspansję apostolstwa wiernych prałatury w służbie Kościoła. Podczas 19 lat, w czasie których kierował Dziełem, rozpoczęto pracę apostolską w 20 nowych krajach.
Wymiarem zewnętrznym jego starania o dusze są liczne podróże, które odbywał do krajów, gdzie było obecne Opus Dei, w celu umocnienia życia duchowego i apostolstwa wiernych Prałatury i innych chrześcijan różnych stanów. W promowaniu tego impulsu ewangelizacyjnego starał się zawsze, aby działalność apostolska Prałatury służyła różnym Kościołom partykularnym. Jego zainteresowaniu formacją doktrynalną kapłanów zawdzięcza swoje istnienie Papieski Uniwersytet Świętego Krzyża w Rzymie, projekt zainicjowany przez św. Josemaríę. Opublikował znaczące prace o charakterze prawnym, teologicznym i duchowym, takie jak: Fieles y Laicos en la Iglesia, Consegrasiony mision del sacerdote, Una vida para Dios, Reflexiones en torno a la figura de Josemaría Escriva de Balaguer, Entrevista sobre el fundador del Opus Dei.
Poświęcenie Sługi Bożego wypełnieniu misji, którą otrzymał, było zakorzenione w głębokim poczuciu synostwa Bożego, które prowadziło go do poszukiwania identyfikacji z Chrystusem z ufnym poddaniem się Woli Bożej, pełnym miłości do Ducha Św., stale pogrążonym w modlitwie, umocnionym Eucharystią i czułą miłością do Najświętszej Maryi Panny.
Dał przykład heroizmu w sposobie, z jakim stawiał czoła chorobom,w których widział Krzyż Chrystusa; w czasie, który spędził w więzieniu podczas prześladowań religijnych w Hiszpanii (1936-1939) i wobec ataków, które znosił za swoją wierność Kościołowi. Był człowiekiem głębokiej dobroci i uprzejmości, zdolnym przekazywać pokój i radość innym duszom. Nikt nie pamięta nieprzyjemnego gestu z jego strony, najmniejszego odruchu niecierpliwości w obliczu przeciwności, słowa krytyki lub protestu z powodu trudności – nauczył się od Pana wybaczać, modlić za swoich prześladowców, po kapłańsku otwierać swoje ramiona wszystkim z uśmiechem i chrześcijańskim zrozumieniem.
Jego miłość do Kościoła objawiała się w pełnej komunii z Ojcem Św. i Biskupami: był najwierniejszym synem Papieża, z bezdyskusyjnym przylgnięciem do jego osoby i nauczania. Jego najżywsze zatroskanie o wiernych Opus Dei, pokora, roztropność i męstwo, radość i prostota, zapomnienie o sobie samym i gorące pragnienie zdobywania dusz dla Chrystusa – znajdujące odbicie w jego biskupim haśle Regnare Christum volumus! - są cechami, które składają się na jego obraz jako Pasterza.
Opinia o świętości Sługi Bożego, już szeroko rozpowszechniona za jego życia, osiągnęła wymiar powszechny po jego śmierci. Na temat życia, cnót i opinii świętości Sługi Bożego przeprowadzono dwa postępowania aeque principales, w latach 2004-2008, przed Trybunałem Wikariatu Rzymskiego i przed Trybunałem Prałatury Opus Dei, i osiem postępowań w diecezjach Europy, Ameryki Płn, Ameryki Płd. i Australii. Kongres Teologów Konsultorów, który odbył się 10 lutego 2012 r. dał jednogłośnie pozytywną odpowiedź na pytanie dotycząceheroiczności cnót i opinii świętości Sługi Bożego. W ten sam sposób wypowiedzieli się kardynałowie, arcybiskupi i biskupi członkowie Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zebrani na Sesji Zwykłej 5 czerwca 2012 r., pod przewodnictwem moim, Kardynała Angelo Amato, której sprawozdawcą był Jego Eminencja kardynał senior Antonio Caňizares Llovera.
Ojciec Święty Benedykt XVI, po otrzymaniu od niżej podpisanego Kardynała Prefekta wiernej relacji ze wszystkiego co zostało przedstawione, przyjmując i potwierdzając opinie Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, w dniu dzisiejszym oświadczył uroczyście:
Uznaję za oczywiste cnoty teologalne wiarę, nadzieje i miłość, tak wobec Boga jak i bliźniego, podobnie jak cnoty kardynalne roztropność, sprawiedliwość, umiarkowanie i męstwo, z innymi pokrewnymi, w stopniu heroicznym, i opinię świętości Sługi Bożego Alvaro del Portillo y Diez de Sollano, Biskupa Tytularnego Vity, Prałata Prałatury personalnej Świętego Krzyża i Opus Dei.
Ojciec Święty zarządził, aby niniejszy Dekret został podany do publicznej wiadomości i włączony do Akt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
Angelus kard. Amato, SDB
Prefekt