Guadalupe żyła wpatrzona w Boga, obierając za motto słowa psalmisty: „Oznajmij, jaką drogą mam kroczyć!”[1]. Bóg wysłuchał jej prośby. Guadalupe przeszła przez życie, wypełniając wolę Bożą w realizacji powołania wiernych Opus Dei, jakim jest dążenie do świętości poprzez wykonywanie codziennych zajęć i obowiązków. Jej największą ambicją było wierne służenie duchowi Dzieła. Swoją pracę zawsze wykonywała jak najlepiej, stawiając Boga na pierwszym miejscu.
Po ukończeniu studiów chemicznych w Madrycie w 1940 roku postanowiła zostać na uczelni, by w pełni poświęcić się pasjonującej ją dziedzinie oraz badaniom naukowym, które dawały jej dużo satysfakcji. Dzięki dużej zdolności koncentracji praca intelektualna przychodziła Guadalupe z łatwością, a czas na nią przeznaczony zawsze wykorzystywała w pełni.
Jej działalność obejmowała wiele różnych zajęć wykraczających poza pracę ściśle naukową, związanych między innymi z zakładaniem i administrowaniem nowych akademików oraz ośrodków szkoleniowych dla kobiet. Ponadto Guadalupe zajmowała się organizacją zajęć edukacyjnych wykorzystujących nowoczesne metody pedagogiczne, nadzorowała administrację w ośrodkach Opus Dei, a także, działając na różnych szczeblach, realizowała zadania związane z zarządzaniem i edukacją. Obowiązki te wypełniała zarówno w Hiszpanii, jak i w Meksyku. Dzięki temu wcielała w życie słowa św. Josemaríi: „Praca zawodowa – również praca w domu jest zawodem pierwszej kategorii – świadczy o godności istoty ludzkiej, jest okazją do rozwijania własnej osobowości; węzłem łączącym z innymi; źródłem dochodów; środkiem przyczyniania się do poprawy społeczeństwa, w którym żyjemy, do wspierania postępu całej ludzkości…”[2].
Guadalupe odważnie podejmowała nowe zadania, traktując je z radością jako możliwość służby i wypełniania pragnienia wyrażonego tymi słowami w „Bruździe”: „Stanowiska... Wyższe czy niższe? – Co cię to obchodzi! Ty – jak zapewniasz – przyszedłeś, żeby być użytecznym, żeby służyć z całkowitą dyspozycyjnością: postępuj więc konsekwentnie”[3].
Świadkowie życia zawodowego Guadalupe wspominają jej dążenie do perfekcji, uczciwość, rzetelność oraz pobożność. Oto niektóre ze świadectw:
„Posiadała niezwykłą siłę ducha. Jej optymizm sprawiał, że zawsze wybiegała myślami naprzód. Wciąż zastanawiała się, co jeszcze pozostało do zrobienia i nigdy nie była z siebie do końca zadowolona…”
„Czuła się odpowiedzialna za to, by wszędzie wszystko szło jak trzeba i gdy tylko było to konieczne, wskazywała nam, że coś jest nie tak, że powinniśmy się poprawić… Jednak zawsze robiła to delikatnie, z miłością.”
„Żyła dla innych, a to pozostawiało jej niewiele czasu na skupianiu się na własnym życiu. Mimo to w pracy działała bardzo metodycznie, dobrze wykorzystując każdą chwilę. Cechowała ją pogoda ducha i poczucie humoru.”
W 1957 roku Guadalupe przeszła operację serca, w którym wykryto zwężenie zastawki mitralnej. Od tego czasu jej stan zdrowia szybko zaczął się pogorszać. Mimo to pozostała niezwykle aktywna, a osoby spoza najbliższego kręgu nie miały pojęcia o jej chorobie. Sama Guadalupe nigdy o niej nie wspominała, nie tracąc siły i pogody ducha. Dawała z siebie wszystko, aż do ostatniego dnia życia.
Źródło: Boletín de la Oficina para las Causas de los Santos [Biuletyn Biura do Spraw Kanonizacyjnych] 82/2012, nr 10. Prałatura Opus Dei. Hiszpania.
[1] Ps 143,8 [w:] Biblia Tysiąclecia, Poznań 2003.
[2] Escrivá Balaguer, Josemaría. Kuźnia. Katowice: Księgarnia św. Jacka 1992, s. 702.
[3] Escrivá Balaguer, Josemaría. Bruzda. Katowice: Księgarnia św. Jacka 2001, s. 705.