Parehuia Tutua-Nathan is een huismoeder met vijf kinderen die in een buitenwijk van Wellington in Nieuw-Zeeland wonen. Zoals je kunt afleiden uit haar naam, is zij een Maori – een dochter van Tuwharetoa... en ze is een surnumeraire van het Opus Dei.

Haar weg naar “het Werk” begon met een sollicitatiegesprek. In 1989 solliciteerde zij naar een vacature als docente aan de Universiteit van Waikato. Ofschoon haar sollicitatie in eerste instantie werd afgewezen, maakt ze zoveel indruk dat haar een andere baan werd aangeboden.

Een collega aan de universiteit was een numeraire van het Opus Dei. Toen hun vriendschap opbloeide, introduceerde haar collega Parehuia bij het pas gestarte Opus Dei-centrum in Hamilton.

Voor Parehuia betekent de overtuigende oproep van het Opus Dei tot heiliging van het dagelijkse werk alles, vanaf het bereiden van een goede maaltijd tot het schoonhouden van het huis.

“Toen ik de vrouwen ontmoette in het centrum van het Werk, werd ik overweldigd door de vriendschap, warmte en gastvrijheid,” herinnerde zich de nu 42-jarige Parehuia.

“Ik ben opgegroeid in de marae [traditioneel ontmoetingshuis van de Maori’s] en met kaumatua [stamoudsten], ooms en tantes. De vrouwen in het centrum kwamen dan ook voor mij als familie over. Ik werd onmiddellijk geraakt door sfeer en ik dacht, ‘dit is mijn achtergrond’.”

De vriendschap, liefde voor God en liefde voor elkaar, waarvan ze jaren geleden zo onder de indruk van geraakte, leidt haar tot op de dag van vandaag.

“Ik ben een gewone moeder met vijf kinderen, ik ben een normale echtgenote met een normaal gezin en maak hetzelfde mee als elk ander gezin,” legde ze uit. “Ik heb woordenwisselingen met mijn kinderen, ik heb problemen met mijn man, ik word moe, ik raak geërgerd.”

Haar leven is niet veranderd, de manier waarop ze handelt wel.

“Ik ben een gewone moeder met vijf kinderen, ik ben een normale echtgenote met een normaal gezin en maak hetzelfde mee als elk ander gezin,” legde ze uit. “Ik heb woordenwisselingen met mijn kinderen, problemen met mijn man, ik word moe, ik word boos.”

“Er wordt een groot beroep gedaan op mijn tijd en mijn geduld, maar leven naar de geest van het Werk verandert alles.”

“Elke taak of obstakel of ongemak wordt getransformeerd tot een middel om God te dienen. Het zijn alle kleine kruisjes. Als ik het gevoel krijg te willen zeuren of klagen, bijt ik even op mijn tong of zet ik dat om in een glimlach.”

Voor Parehuia betekent de overtuigende oproep van het Opus Dei tot heiliging van het dagelijkse werk alles, vanaf het bereiden van een goede maaltijd tot het schoonhouden van het huis voordat haar gezin thuis komt.

“De berg borden die moeten worden afgewassen, wordt opgedragen voor een kind dat het moeilijk heeft op school of voor een eenzame moeder,” zei Parehuia.

Door lid te zijn van het Opus Dei worden je alledaagse uitdagingen niet geëlimineerd – ze geven het gewoon een extra dimensie.