Rome, 16 maart 2024. Financial Times Magazine heeft een artikel gepubliceerd, waarin drie vrouwen vertellen over negatieve ervaringen met betrekking tot hun persoonlijke situatie toen ze tientallen jaren geleden deel uitmaakten van het Opus Dei. In reactie op deze verhalen willen we zeggen dat we hun stem respecteren, en dat het onze prioriteit is om te luisteren en een dialoog aan te gaan om ieders ervaring te begrijpen.

Het is duidelijk dat deze getuigenissen pijn doen en het is ook duidelijk dat we niet altijd gevoelig genoeg zijn geweest om te luisteren, vooral op momenten dat sommige mensen meer steun nodig hadden. In deze gevallen zal het Opus Dei nooit moe worden om vergeving te vragen en te proberen elk van deze vrouwen naar hun behoeften te helpen.

Hiervoor zijn genezings- en oplossingsregelingen opgezet en beschikbaar gemaakt, gericht op het ontvangen van eventuele negatieve ervaringen, het vragen om vergeving en het goedmaken waar nodig. Deze klachtenregeling heeft in sommige landen al bewezen zeer positief te zijn: het heeft de oplossing van specifieke grieven en het herstel van relaties mogelijk gemaakt.

Dit betekent niet dat alle beschuldigingen in de media worden geaccepteerd, en het artikel zelf bevat verschillende ontkenningen. Hoewel alles in het werk wordt gesteld om de grootst mogelijke aandacht te schenken aan elk van de situaties die in de reportage aan de orde komen, willen we graag enkele verduidelijkingen als aanvulling geven:

1. De roeping van numeraires-auxiliair wordt door duizenden vrouwen over de hele wereld in vrijheid, liefde en toewijding beleefd en heeft dezelfde waardigheid als elke andere levenskeuze. Sterker nog, veel vrouwen die deze roeping met vreugde beleven, hebben er een paar maanden geleden publiekelijk voor gepleit dat hun vrije en bewuste keuze gerespecteerd en niet ondergewaardeerd zou worden. Afgezien van het beroepsaspect verrichten numeraires-auxiliair, net als alle leden van het Opus Dei, betaald werk dat volledig in overeenstemming is met de arbeidswetgeving van de landen waar ze werken. Deze roeping voor te stellen in termen van "dienstbaarheid" is een verkeerde voorstelling van de werkelijkheid.
2. Mensen worden uit vrije wil en in volledige vrijheid lid van het Opus Dei, vanaf de leeftijd van meerderjarigheid, na een lang toetredingsproces. Eerst moet de persoon te kennen geven dat hij lid wil worden. Vervolgens krijgt de kandidaat gedurende zes maanden persoonlijke vorming en begeleiding, zodat hij of zij het soort verbintenis waarop hij of zij zich voorbereidt, goed begrijpt. Dit wordt gevolgd door minstens nog een jaar vorming. Eenmaal opgenomen op tijdelijke basis, moet de persoon jaarlijks gedurende vijf jaar bevestigen dat hij/zij wil doorgaan. Kortom, iemand moet zijn of haar verlangen om lid te worden niet één, twee of drie keer, maar minstens 8 keer opnieuw bevestigen. Deze richtlijnen zijn bedoeld om elke vorm van ongeïnformeerde of gedwongen werving te voorkomen: alleen degenen die er echt met heel hun hart, geweten en in vrijheid naar verlangen, kunnen kiezen voor een roeping in een kerkelijke instelling
3. Hotelscholen zoals de scholen die in de reportage worden genoemd, zijn sociaal-educatieve initiatieven zonder winstoogmerk die zijn goedgekeurd door alle bevoegde overheidsinstanties in de landen waar ze werden of worden gerund. Deze scholen boden duizenden vrouwen de mogelijkheid om hun middelbare schoolopleiding voort te zetten - vaak gratis - en daarnaast een beroepsopleiding te volgen (via door de staat goedgekeurde programma's en met toestemming van de ouders). Over één van de initiatieven waar indirect naar verwezen wordt in het artikel kan informatie gevonden worden over leerplannen, officiële goedkeuringen en inspecties, getuigenissen van studenten die er gestudeerd hebben, foto's van de faciliteiten, etc. op de website https://www.infoycontexto.com/.... 
4. Opus Dei is een wereldwijde organisatie, en veel van haar leden - numerairs, numeraires-auxiliair, priesters - kunnen, als ze dat willen, een tijdje in een ander land wonen waar ze nodig zijn of waar zich een gelegenheid voordoet. Het is een vrije beslissing, en veel mensen bieden zich aan om op eigen initiatief te verhuizen omdat ze het zien als een verrijkende ervaring voor hun roeping en vanuit cultureel, geestelijk en professioneel oogpunt. In alle gevallen moeten zij deze wens schriftelijk kenbaar maken. Deze uitwisselingsverblijven kunnen voor studie zijn of voor elke vorm van samenwerking.

Naast deze verduidelijkingen erkennen we dat sommige vrouwen ook andere beweringen hebben gedaan over situaties die mogelijk hebben plaatsgevonden, waarbij ze specifiek verwezen naar slechte persoonlijke ervaringen toen ze lid waren: gebrek aan emotionele steun, mislukkingen in onderscheidingsprocessen, verouderde werkpraktijken, onvoldoende harmonie tussen werk en privé, gebrek aan professionele ontwikkelingsmogelijkheden en verwaarlozen van begeleiding toen ze het Opus Dei verlieten.

Tot slot weerspiegelen de slechte ervaringen die gemeld zijn, situaties die tientallen jaren geleden plaatsvonden. De institutionele context waarnaar verwezen wordt, bestaat niet meer. We hebben hard gewerkt aan het professionaliseren en verbeteren van de begeleidingsprocessen en de ontwikkeling het persoonlijke en professionele leven van de leden (zoals vermeld in het artikel). Als er zich recente gevallen van wanpraktijken voordoen, zullen deze grondig worden onderzocht en zullen de nodige maatregelen worden genomen om herhaling te voorkomen.

We willen van onze fouten leren en ons blijven verbeteren. Goede bedoelingen ontslaan mensen niet van het maken van fouten, en dit moet met christelijke nederigheid geaccepteerd worden, vooral omdat het Opus Dei een organisatie is die het goede wil doen, en het zou tegen haar geest ingaan pijn te veroorzaken aan degenen die deel uitmaakten van haar familie.

Informatiebureau Opus Dei Rome

• Interview met Kathryn Plazek, lid van de Centrale Assessorie van het Opus Dei te Rome.