Santi, bizi da, bizitza besteen osasuna eta zoriona bilatuz ematen duenak eta bere jakintza behar duenari emateko espiritua ereiten dituenak iraun egingo duelako beti.

19 urte nituen medikuntzako ikasle gisa Donostiako Gurutze Gorrian agertu nintzenean. Mediku kirurgialaria izan nahi nuen. Apal eta behatzaile lotsatia nintzen, eta Pauleko San Vicenteko Gurutze Gorriko dama eta erizain erlijiosoei laguntzen nien. Ikasten ari nintzen lanbide zoragarri horrekin zerikusia zuen guztia xurgatzen nuen, baina, batez ere, Santi Cardenasi begiratzen nion eta etengabe ikasi. Hiru urte eman nituen bere lan, eskuzabaltasun eta apaltasuna ikasten. Entzun eta ikasi besterik ez nuen egiten, bere eredua nahikoa zelako.

Karrera amaitu eta laguntzaile izatea proposatu zidan. Komunikazio telepatikoa izan behar zuen, nik ezin nuelako besterik nahi izan. Ez zen zalantzarik izan, ezta negoziaziorik ere. Haren laguntzailea izan nintzen proposamena egin eta 3 segundora, eta bost minutura nire lehen torakozentesia egin nuen, ordu erdi geroago lehen trakeotomia. Laguntzaile izan nintzen lehenbizi eta lagun gero hogei urtez, ia hogeita hamar urtez. Nire ustez, lehen laguntzailea izan nintzen. Gero gehiago izan zituen, askok bere jakin beharra zutelako.

Traumatologiari eta ortopediari buruz dakidan guztia erakutsi zidan, Oxfordera bidali ninduen bere irakasleekin hobeto prestatzeko, liberatu egin ninduen Alemanian eta Suitzan espezializatzen jarraitzeko. Golfeko nire lehen egun bakarra goizeko zazpietan ospatu genuen Hondarribian, baina ez zuen lortu amateurra ere izatea. Elkarrekin lan egiten genuen, nik beti laguntzaile leial eta baldintzarik gabeko gisa: Gurutze Gorriaren ospitalean, Marinako Gizarte Institutuan, Pakeako Mutuan, Poliklinika Gipuzkoan. Hanburgora joan zen ni bisitatzera eta ikasten ari nintzena ikustera. Maisua eta lankidea.

Erdialdeko Europako gure espezialitateko maisu ospetsuenak ezagutu eta haiekin lan egiteko aukera izan nuen, baina inork ez zidan erakutsi mediku izaten, Santiago de Cárdenasek egin zuen bezala. Nire lanbideko lehen maisua eta bakarra izan zen, eta nire bizitzako jokabide-gida.

Bera aita Don Manuel Maisu handia izan zuen eta izan nuen. Maisu-maistrak kirurgiaren, entregaren eta dedikazioaren inguruan izan dira. Biei eskerrak ematen dizkiet nire bizitzan gurutzatzeagatik.

Ez dakit non eta zer den beste mundua, baina badakit nire lagun Santik, nire ondoan jarraituko duela eta beti egin izan dudan bezala, jarraituko ditudala haren aholkuak.

“Hainbeste min nire saihetsean biltzen da

Minagatik hatseraino mintzen nauela

… arimaren laguna, laguna”

Gero arte laguna. Agur maisua.

(Jose Meyerek idatzia eta Eskibel ikastetxeko weborrian argitaratua)