Hulp van een heilige uit hetzelfde gebouw

Gedurende de jaren na een ernstig ongeluk merkt het slachtoffer dat hij niet alleen door God, maar ook door een heilige, voormalige huisgenoot geholpen wordt.

Hij woonde op de derde verdieping en ik op de vierde.

Jaren geleden had een briljante student van mij een ernstig ongeluk op een snelweg in het Noorden. Omdat het hard was gaan sneeuwen, zette hij de auto aan de kant om de sneeuwkettingen om te doen. Daarbij werd hij overreden en raakte in coma. Na diverse operaties ontwaakte hij daaruit, maar hij was er slecht aan toe: hij bewoog bijvoorbeeld spastisch, stotterde en had moeite om zich uit te drukken.

In april 2014, hij was inmiddels afgestudeerd, kwam hij mijn kamer op de faculteit binnen met een boek dat ik hem geleend had.

Met veel moeite besprak hij het boek en andere zaken en omdat ik zag dat hij toch wat vooruit was gegaan, merkte ik op: “Je bent er beter aan toe, God beschermt je goed…” Hij raakte geëmotioneerd en stemde ermee in, zeggende dat hij merkte dat God hem beschermde, maar dat hij ook geholpen werd door een heilige die in Burgos in hetzelfde gebouw had gewoond als hij. “Ik weet niet of u hem kent; het is de heilige Jozefmaria Escrivá. Hij woonde op de derde verdieping en ik op de vierde. Deze heilige helpt me vooruit te gaan.”

Ik antwoordde dat hij met zijn doorzettingsvermogen en de hulp van de heilige tenslotte volledig zou genezen en dat hij door moest gaan zo’n goed voorbeeld van volharding en vreugde te geven. Ik herinnerde me dat ik een bidprentje in mijn portefeuille had en gaf het hem. “Heb je dat wel eens gehad?”, vroeg ik hem en hij zei van niet. Hij bekeek het geconcentreerd en was er heel blij mee. “Maar het is in het Engels,” zei hij. Ik gaf hem er meteen een in het Spaans en vertelde hem dat deze heilige mij veel kleine gunsten bewees die betrekking hadden op mijn werk, mijn gezin, enzovoort. Hij raakte opnieuw geëmotioneerd en zei me dat kleine dingen inderdaad veel waarde hebben en dat hij hem niet alleen bij grote zaken hulp zou vragen.

Omdat hij maar naar dat prentje bleef kijken, stelde ik hem voor het goed te bewaren. Terwijl hij het in zijn binnenzak stopte zei hij: “Zo is het dicht bij mijn hart.” En hij ging weg.

C.M. (Burgos, Spanje)