“Ik leerde het Opus Dei kennen toen ik tiener was. Na een tijd zag ik duidelijk dat ik roeping had om surnumeraire van het Opus Dei te worden. Nu ben ik getrouwd en heb drie kinderen. Ik heb veel geleerd van veel goede mensen om mij heen. Volharding, blijdschap en een sportieve geest helpen me een betere moeder en echtgenote te zijn. Persoonlijk denk ik dat het tweede veel ingewikkelder is. Lid te zijn van het Opus Dei helpt me juist hierbij.
In het Opus Dei heb ik geleerd bewust te zijn van een onvoorstelbare werkelijkheid: Ik ben een kind van God! Die zekerheid beïnvloedt mijn werk. Vanuit dit perspectief krijgt hetgeen ik schrijf, wat ik op het podium, voor de camera of de microfoon zeg, een andere dimensie. Zonder dogmatisch te zijn, zonder een mening op te willen leggen, maar slechts door wat voor te leggen in de richting van: ‘wie is de mens? hoe handelt God in de mens, wat is zijn diepste verlangen?’ Er kan slechts één antwoord zijn: Liefde. God en de anderen met al je krachten liefhebben.
Daarom is wederzijds respect het uitgangspunt voor al mijn beroepsactiviteiten. De kunst kan de mens veel antwoorden geven. Ik probeer ze te vinden en uit te leggen en te verwerken in de teksten. Om deze reden neem ik de eindverantwoordelijkheid op me voor alle stukken die wij in ons bedrijf uitvoeren. Het is niet eens zo moeilijk om dit alles door te geven, het gaat vaak om een simpel gebaar of een idee dat geschetst wordt.
Een willekeurige dag begint voor mij om 7 uur ’s ochtends. Ik breng de kinderen naar school en daarna doe ik een tijdje gebed, als het mogelijk is voor het tabernakel. Daarna ga ik naar de Mis. Vervolgens kijk ik in de agenda naar wat er op het programma staat: Vandaag twee optredens op een school; morgen het bijwonen van een persconferentie voor de presentatie van een film en het schrijven van een recensie, want de tijd dringt; de volgende dag, een opname voor de tv; daarna de première van ons laatste toneelstuk of de herziene uitvoering van een oud toneelstuk. ‘Wat een stress! Zal het goed gaan?’... Ik heb geluk want mijn werk is iedere dag een nieuw avontuur... Maar het heeft ook zijn moeilijkheden: economische onzekerheid, werkdagen waar soms geen eind aan lijkt te komen. Maar eerlijk gezegd, ik zou niets anders willen. Ik ben niet gemaakt voor strakke roosters.
De namiddag wijd ik aan de kinderen, en ook al zou men denken dat ik toneel met hen speel, het is niet zo! Een gezegde luidt: “in het huis van de smid, gebruik je geen houten mes”. Ik neem de opvoeding van mijn kinderen serieus. Ook al probeer ik hun creativiteit en fantasie te bevorderen, ik speel geen clown. In dit geval is het mijn man die deze ‘rol’ speelt. Begin van de avond doe ik weer een tijdje gebed en bid ik ook wat met de kinderen. Aan het einde van de dag, als de kinderen in bed liggen, praat ik met mijn man. Daarna ga ik even achter de computer zitten om wat te schrijven. Ik moet altijd wel een of ander verhaal “ontwikkelen”. Om 11 uur ’s avonds even een blik werpen op het nieuws (als het mogelijk is) en dan naar bed.
Een aantal jaren geleden had ik een promotiecampagne opgezet voor een katholieke omroep. De reclame werd uitgevoerd door een kennis van mij, een priester. Naast mij was er ook nog een andere actrice die er aan meewerkte. Zij speelde de hoofdrol in het spotje. Zij was niet zo gelovig maar begon regelmatig met die priester over het geloof te praten. Die vrouw is later ingetreden als slotzuster. Later kwam ik aan de weet dat zij, naar aanleiding van die opname, opnieuw was gaan nadenken over het christendom en daar met die priester over sprak. Het grappige is dat ik me niet meer kan herinneren die dag iets gezegd te hebben dat haar als bijzonder in de oren klonk en het begin was van een bekering.”