Zij studeerde aan het Frans Lyceum en later aan de Portugese Katholieke Universiteit. In 1998 begon Joanna haar loopbaan als bedrijfsmanager en tegenwoordig werkt ze als consultant informatietechnologie. "Het leven liep op zich goed, maar er ontbrak altijd iets. Ik wist niet wat het was." Joanna zegt dat ze dacht dat haar geloofsleven op orde was: "Ik deed alles wat ik moest doen, op de leeftijd waarop ik het moest doen. Ik volgde alle regels".

Uiteindelijk kwam ze tot het besef dat ze een nauwere band met God en een sterker gebedsleven nodig had. "Soms vroegen mensen me: Ben je verdrietig? En dan zei ik: ja. Ik voelde me erg verdrietig." Hoewel ze wist dat ze de gave van het geloof had ontvangen: "was ik boos op mezelf, omdat ik me enigszins ondankbaar voelde."

Een neef die priester werd en een dochter

In 2010 werd haar neef, een numerair van het Opus Dei, in Rome priester gewijd. Terug in Lissabon moedigde deze priester haar aan om deel te nemen aan een maandelijkse bezinningsdag, met wat tijd voor gebed. "Daar vond ik de 'bindingstijd' die ik nodig had. Deze tijd voor mezelf en voor God hielp mijn vreugde te herstellen."

Later wilde haar dochter bij de Jeugdteams van Onze Lieve Vrouw. Op een dag zei ze haar ouders: "We hebben geen team omdat er niet genoeg echtparen zijn om ons te begeleiden." Joanna dacht: "Als ik een ander echtpaar vraag om het team van mijn dochter te begeleiden, hoe kan ik dan weigeren hetzelfde te doen voor andere jongeren? Ik kan niet vragen wat ik niet kan geven."

Ze nam de uitdaging aan om 15 jongeren, vrienden van haar dochter, te helpen om zich te verdiepen in het geloof. Het was moeilijk om genoeg tijd te vinden: "Ik nam het serieus, en doe dat nog steeds. Dus begon ik te studeren en te groeien in mijn eigen kennis van het geloof, en ging ik zelf op zoek naar goede boeken en materiaal."

Een vriendin met kanker: Fatima en Rome

Haar vriendin Dina was bijna een lid van hun gezin geworden. Op een dag werd bij haar kanker geconstateerd. Eerst hadden ze hoop dat ze zou genezen. Joana en haar familie probeerden haar te helpen. Ze namen een besluit: "Laten we naar Fatima gaan voor de processie bij kaarslicht. We zullen daar een antwoord krijgen, al weet ik niet wat het zal zijn." Het was Dina's eerste bezoek aan Fatima: "Echt wonderbaarlijk. Wij, die er al zo vaak zijn geweest, vergeten soms de kracht van onze Moeder Maria."

Helaas verergerde Dina's ziekte: "De dokters vertelden me dat ze nog maar weinig tijd had. En ik besloot dat ik haar kon helpen een droom van haar waar te maken: haar vergezellen naar Rome om de Paus te zien." Het werd een onvergetelijke reis "Ze klom op de stoel voor een beter uitzicht en volgde de paus over het hele plein met haar ogen." Ze was gelukkig en vertelde me: "Ik ging naar Fatima en zag de paus in Rome. Ik heb alles gedaan wat ik moest doen in mijn leven."

Een maand later werd ze opgenomen in het ziekenhuis en zou er nooit meer weggaan. Joana zegt dat Dina haar een van haar belangrijkste lessen heeft geleerd: "Ze liet me zien waar geluk ligt. Geluk is God vinden. Geluk is het accepteren van wat ons ook overkomt. Ze accepteerde het moeilijkste wat iemand moet accepteren. Ze kwam in het reine met haar eigen dood."

God is vreugde voor mij... en voor anderen

Voor Joanna gaat het leven door. Ze zoekt God in alles wat ze doet: in veeleisend werk, in de zorg voor haar gezin, en in de vriendschap met veel mensen. "Soms vind ik het moeilijk te bevatten waarom mensen dit niet kunnen begrijpen. En ik zeg tegen mezelf dat ik de eerste was die het niet snapte en vele jaren kritiek had."

En ze besluit: "Voor mij is alles nu zo eenvoudig; dit is de grote boodschap die de Kerk en het Opus Dei ons laten zien en ik hoop dat ik die ook aan anderen kan blijven laten zien: God is vreugde en Hij neemt al ons verdriet weg."