Mijn naam is Elias. Ik ben geboren op 30 oktober 1999 in Mexico-Stad, in een gezin waar altijd liefde, genegenheid en vrijheid was. Mijn ouders moedigden mijn zusje en mij altijd aan om onze eigen weg te gaan, om onze eigen weg te gaan in het leven.
In 2018 begon ik filosofie te studeren aan de universiteit. Daar ontmoette ik Manuel, die nu een goede vriend van me is. Op een dag nodigde Manuel me uit voor een diner in het studentenhuis bij de Panamerikaanse Universiteit die door gelovigen van het Opus Dei wordt gerund. Ik herinner me dat ik daar een geweldige tijd had, maar om verschillende redenen ben ik niet teruggekomen. Na enige tijd nodigde Manuel me uit voor een kring, zoals deze binnen het Opus Dei genoemd worden, voor gesprekken over christelijke vorming. Ik was niet katholiek en mijn vrienden wisten dat. Maar Manuel besloot hieraan voorbij te zien of, door de genade van de Heilige Geest, vergat hij hier aandacht aan te besteden. Ik begon vaker naar de studentenhuis te gaan en leerde zo de katholieke Kerk beter kennen en ontdekte de geest van Opus Dei. Ik denk dat dit alles niet gebeurd zou zijn – of op z’n hoogst op een andere manier – als Manuel mij niet had uitgenodigd.
Enkele jaren voordat dit gebeurde had ik de mogelijkheid overwogen om mij tot het katholicisme te bekeren. Een deel van mijn grote familie is katholiek, en soms was ik aanwezig bij doopsels, huwelijken, eerste communies... Toen ik naar het buitenland reisde, besteedde ik ook veel van mijn vrije tijd aan het bezoeken van kerken. Ik herinner me hoe ik onder de indruk was van de schoonheid van de plechtigheden en de kerken. Het was juist door het esthetische, het zichtbare, dat ik begon na te denken over bekering. Maar het was pas toen ik aan de universiteit ging studeren dat ik het serieus overwoog.
Nadat ik op Manuels uitnodiging een tijdje de kring had bijgewoond en meer katholieke vrienden had gemaakt, realiseerde ik me: "Deze mensen bekijken de wereld en wat er gedaan moet worden min of meer op dezelfde manier als ik. Het zijn mensen die proberen elke dag naar de Mis te gaan, zich te scholen in het geloof, echte genegenheid te tonen aan hun vrienden." Dus ik concludeerde: "Ik denk dat dit iets voor mij is."
Natuurlijk waren er veel dingen over de Kerk die ik niet goed begreep. Het was vooral moeilijk voor mij om de rol van Onze Lieve Vrouw en de heiligen te begrijpen. Beetje bij beetje realiseerde ik me dat ik voor een groot deel op dezelfde manier bleef leven als voorheen – proberen God en mijn medemensen lief te hebben – in het gelukkige besef dat er samen met mij miljoenen en miljoenen mensen zijn die hetzelfde deden en die nu, vanuit de hemel, hetzelfde voor mij willen: ze willen dat ik gelukkig ben. Het was alsof ik ontdekte dat ik nu deel uitmaak van een veel grotere familie.
Ik ontving het doopsel, de eerste communie en het vormsel op 3 oktober 2020 in het studentenhuis van de Panamerikaanse Universiteit. Samen met een aantal van mijn vrienden werd ik die dag vergezeld door mijn ouders, mijn zus en mijn grootmoeder van moederskant. Het was een zeer ontroerende dag voor mij.
Onlangs heb ik gevraagd om toegelaten te worden tot Opus Dei als surnumerair. Vandaag kan ik zeggen dat ik mijn roeping te danken heb aan mijn ouders. Zij leerden mij God lief te hebben en de mensen om mij heen te dienen. Dankzij hen begreep ik dat ik dag na dag een plaats in de hemel kon veroveren, door mijn werk, wanneer ik met mijn vrienden was... Ik besef dat God vanaf het begin aan alles gedacht heeft, zodat ik - als ik dat wil – gelukkig kan zijn. Hij plaatste me in een specifiek huis met specifieke ouders. Hij gaf me mijn vrienden en mijn manier van zijn. Dit alles heeft mijn relatie met Hem en met anderen gevormd, en heeft mij ertoe gebracht te ontdekken waartoe Hij mij roept: te streven naar heiligheid in het gewone leven.