Opus Dei

God openbaarde Zichzelf beetje bij beetje, Zijn openbaring culmineerde in de incarnatie. Christus heeft de Kerk opgericht, die Zijn nagedachtenis levend houdt en Hem presenteert als degene die, na in deze wereld te hebben geleefd, is opgestaan en voor altijd onder ons blijft. Zij voert deze zending uit door het woord van God in de Heilige Schrift te bewaken, de Traditie door te geven en door middel van haar leergezag, verlicht door de Heilige Geest, te onderwijzen hoe te leven als christen in elke tijd.

De schepping is tegelijkertijd een geloofsmysterie en een waarheid die toegankelijk is voor de rede. God heeft alles geschapen “niet om Zijn glorie te vergroten, maar om die te openbaren en te communiceren.” De kennis en bewondering van goddelijke macht, wijsheid en liefde leidt de mens tot een houding van eerbied, aanbidding en nederigheid, waarbij hij in de aanwezigheid van God leeft en zich Gods kind weet.

Het is legitiem om je af te vragen of goddelijke interventies in onze wereld mogelijk en effectief zijn. De dagelijkse aanvaarding van de voorzienigheid is een daad van theologische hoop, die de verantwoordelijke uitoefening van vrijheid niet uitsluit, als deel van Gods plan. De voorzienigheid leidt de christen naar een houding van kinderlijk vertrouwen in God in alle omstandigheden.

De relatie met God, met onze naaste en met de aarde vormen de drie fundamentele menselijke relaties die in het scheppingsverhaal van Genesis worden gepresenteerd. Daarom roept de Kerk christenen op om actief bij te dragen om de sociale werkelijkheid vorm te geven, de zorg voor de schepping te bevorderen en het algemeen welzijn te ondersteunen.

In een wereld waar communicatie steeds toegankelijker wordt en slechts een klik verwijderd is, lijkt het paradoxaal genoeg steeds moeilijker om een echte dialoog te voeren. Juist hier kunnen christenen zich laten inspireren door het voorbeeld van Jezus, die andersdenkenden open tegemoet treedt en mensen verwelkomt zonder angst voor meningsverschillen of fouten.

In het diepst van de menselijke geest bestaat een verlangen naar geluk dat duidt op de hoop op een thuis, op een definitief vaderland. We zijn aards, maar we verlangen naar het eeuwige, we verlangen naar God. Een God die we met zekerheid kunnen kennen als de oorsprong en het einde van het universum en als het hoogste goed, uitgaande van de wereld en de mens.

Alle mannen en vrouwen hebben een natuurlijk verlangen om volledige kennis van God te verwerven, hoewel we deze kennis niet kunnen bereiken zonder Gods hulp. In de heilsgeschiedenis die in de Bijbel wordt verteld, heeft God Zichzelf geopenbaard als een persoonlijk wezen en een Drie-eenheid van personen. Door deze openbaring wil God ons de mogelijkheid bieden om in gemeenschap met Hem te leven, zodat we kunnen delen in Zijn gaven en in Zijn eigen leven, en zo volledig geluk kunnen bereiken.