Abi vertelt over het pad dat leidde tot het ontdekken van haar roeping: "Besluiten om je leven aan wat voor roeping dan ook te geven vraagt veel gebed, maar uiteindelijk gaat het er niet om wat mensen je vertellen, het gaat er niet om wat je denkt dat je zou moeten doen, het gaat eigenlijk om jou en God," zegt ze. En ze voegt toe: "Wanneer je je roeping beantwoordt en er volledig in duikt; wanneer je je eraan committeert, dan ben je op je gelukkigst, want dat is waarvoor je bent gemaakt. Dat betekent niet dat het makkelijk is en het betekent niet dat het niet eng zal zijn, maar juist daar zul je je vreugde vinden."

Ze is altijd heel sportief geweest en heeft veel hobby's gehad. Deze vulden haar tijd, maar niet haar leven: "Ik had geen reden om dingen te doen. Het leven voelde gewoon als: wat is het volgende wat ik wil doen? Dus ik gaf mijn geld uit en ging naar shows en musicals en toneelstukken, en ging reizen, en ik probeerde gewoon mijn leven te vullen met dingen, zodat het vol aanvoelde, maar het voelde gewoon wat zinloos, een beetje leeg. Meer dan dat ik echt op zoek was, vroeg ik mij, denk ik, vooral af of er meer was."

Op dat moment besloot ze naar Sydney te verhuizen en een zes maanden durende horecacursus te volgen: "Tijdens dat verblijf van zes maanden tot twee jaar werd ik gewoon verliefd op het Werk en het was geweldig omdat ik nog nooit numeraire- auxiliairs had ontmoet. Maar met de numeraire- auxiliairs was het geweldig, zij waren degenen die zo warm waren. Nou ja, iedereen was dat, maar er was iets speciaals aan de numeraire- auxiliairs. Ze kenden me niet, weet je, waarom zouden ze om me geven, maar ze wilden me leren kennen en wilden dat ik me verzorgd en welkom voelde."

Besluiten om je leven aan een roeping te geven vraagt veel gebed, maar uiteindelijk gaat het er niet om wat mensen je vertellen, het gaat er niet om wat je denkt dat je zou moeten doen, het gaat eigenlijk om jou en God.

Abi vroeg zich toen af of God haar misschien tot dat pad riep. Ze begon aan een onderscheidingsproces met hulp van geestelijke begeleiding. Ze werd aangemoedigd om er twee jaar over te bidden: "In die twee jaar hielp het me echt om te begrijpen wat de roeping van numeraire-auxiliair eigenlijk was. Het was niet alleen de pret waarvan ik dacht dat het zou zijn toen ik er voor het eerst kwam wonen, zoals: 'Deze mensen hebben het meeste plezier omdat ze het gelukkigst zijn, zij zijn degenen die het meest vreugdevol lijken.' Maar het is geweldig omdat je beseft dat die vreugde voortkomt uit opoffering, wat niet is wat je verwacht dat je gelukkig maakt, toch? Maar het doet dat echt omdat, weet je, liefde opoffering is, en je bent het gelukkigst wanneer je het meest liefhebt."

Deze reis verliep niet zonder twijfels: "Een van mijn grootste angsten was, omdat ik in het verleden, eigenlijk mijn hele leven, dingen had nagejaagd, weet je. Als ik ga surfen word ik gelukkig. En ik was gelukkig totdat ik niet gelukkig was. Ik ga paardrijden, en ik was gelukkig totdat ik niet gelukkig was. Dus misschien is dit er gewoon weer hetzelfde, misschien ga ik dit doen en ben ik gelukkig totdat ik niet gelukkig ben. Dus ik moest in die twee jaar meer volwassen worden, die angst overwinnen om me te binden. Het was mijn leven, ik gaf mijn leven."

Nu, na enkele jaren in het Opus Dei, reflecteert ze: "Het is geweldig, want hoe meer ik dit leven heb geleefd, hoe meer ik besef dat ik mijn leven niet geef, maar dat mijn leven aan mij wordt gegeven, 100 keer meer dan ik het zelf had kunnen maken door het te vullen met al die andere dingen waarmee ik het probeerde te vullen."