Pokuta rodziców i w ogóle tych, którzy pełnią misję rządzenia lub wychowania, polega na upominaniu, kiedy należy, w zależności od natury błędu czy od osobowości tego, kto potrzebuje upomnienia, bez ulegania głupiemu i sentymentalnemu subiektywizmowi.
Duch pokuty sprawia, że nie trwamy z uporem przy swych imponujących projektach na przyszłość, w których przewidzieliśmy już swoje genialne posunięcia. Jakąż radość sprawimy Bogu, gdy zrezygnujemy ze swoich kiczowatych i jarmarcznych poczynań, a pozwolimy, by On dodał te znamiona i barwy, które najbardziej Mu się podobają! (Przyjaciele Boga, 138)