Ewangelia (Mk 16, 15-18)

Po swoim zmartwychwstaniu Jezus ukazał się Jedenastu i powiedział do nich:

«Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony.

Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie».

Komentarz

W święto nawrócenia świętego Pawła, apostoła narodów, Kościół zaprasza nas do rozważenia na nowo nakazu misyjnego, jaki Pan dał swoim uczniom zanim wstąpił do Nieba.

Przekazywanie Ewangelii oznacza przede wszystkim głoszenie dobrej nowiny o Zbawieniu wszystkim ludziom. Warto zdać sobie sprawę, że Pan używa dwóch czasowników w trybie rozkazującym – „idźcie” i „głoście” –, pokazując apostołom, że nie jest możliwe uważanie się za naśladowcę Jezusa Chrystusa nie przekazując innym poprzez własne życie, przykład i słowa tego, co samemu się otrzymało.

Święty Josemaría mówił, że apostolstwo chrześcijańskie jest „przelewaniem się życia wewnętrznego”[1], życiową koniecznością, która rodzi się spontanicznie w osobach, które są świadome daru otrzymanego wraz z wiarą i powołaniem, aby żyć „przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie”, jak mówią ostatnie słowa modlitw eucharystycznych Mszy świętej.

Jedynie będąc świadomymi tego wszystkiego co otrzymaliśmy od Boga, można dobrze zrozumieć znaczenie nakazu Jezusa podjęcia misji apostolskiej, skierowanego do wszystkich chrześcijan.

[1] Św. Josemaría, Droga, nr 961.