Wierni Opus Dei

W skład Opus Dei wchodzi prałat, kapłani i osoby świeckie, zarówno kobiety jak i mężczyźni. Osoby, które proszą o przyjęcie do Opus Dei, czynią to poruszone powołaniem Bożym, które jest bardziej szczegółowym określeniem ich powołania chrześcijańskiego, otrzymanego wraz z chrztem.

Barcelona, 28 listopada 1972

W skład Opus Dei wchodzi prałat, kapłani i osoby świeckie, zarówno kobiety jak i mężczyźni. Osoby, które proszą o przyjęcie do Opus Dei, czynią to poruszone powołaniem Bożym, które jest bardziej szczegółowym określeniem ich powołania chrześcijańskiego, otrzymanego wraz z chrztem. Prowadzi ich ono do poszukiwania świętości i uczestnictwa w misji Kościoła według ducha, którym Bóg natchnął św. Josemaríę.

W Opus Dei nie ma podziału członków na kategorie, ponieważ istnieje jedno identyczne powołanie dla wszystkich, dzięki któremu wierni Prałatury są i czują się w jednakowym stopniu członkami tej samej części Ludu Bożego. Istnieją jedynie różne sposoby przeżywania tego samego powołania chrześcijańskiego, w zależności od osobistej sytuacji każdego: jako osoby samotne lub żyjące w małżeństwie, zdrowi lub chorzy itd.

Przyjęcie do Opus Dei pociąga za sobą obowiązek dostarczenia przez Prałaturę zainteresowanemu stałej formacji w wierze katolickiej i duchowości Opus Dei, jak też niezbędnej opieki duszpasterskiej ze strony kapłanów Prałatury. Natomiast wierni Prałatury, zobowiązani są uświęcać się i praktykować apostolstwo zgodnie z duchem Opus Dei. Oznacza to, przede wszystkim, obowiązek rozwijania życia duchowego poprzez modlitwę, ofiarę oraz przyjmowanie sakramentów; korzystanie ze środków dostarczanych przez Prałaturę, aby zdobyć głęboką i trwałą formację doktrynalną zgodną z duchem Opus Dei; uczestnictwo, na ile na to pozwala sytuacja osobista, w pracy ewangelizacyjnej Prałatury.

„Naprawdę wielki jest wasz ideał – mówił papież Jan Paweł II w 1979 roku – który poprzedził teologię laikatu, charakteryzującą Kościół soborowy i posoborowy. Takie rzeczywiście jest przesłanie i duchowość Opus Dei: żyć w zjednoczeniu z Bogiem w świecie, w każdej sytuacji, starając się wzrastać z pomocą łaski i pomagając innym poznać Jezusa Chrystusa poprzez świadectwo życia”.

Prałatura zapewnia swoim wiernym stałą formację poprzez konkretne środki, dające się pogodzić z normalnym wypełnianiem obowiązków rodzinnych, zawodowych i społecznych. Środki formacyjne Prałatury ułatwiają wiernym możliwość zdobycia mocnej i solidnej pobożności dzieci Bożych, która prowadzi ich do pragnienia utożsamienia się z Chrystusem, pogłębienia znajomości wiary i moralności katolickiej oraz, w zgodzie z własnym powołaniem, do lepszego poznawania ducha Opus Dei.

Przyłączenie się do Opus Dei nie zakłada żadnej zmiany stanu społecznego: pozostają bez zmian prawa i obowiązki, które każdy ma jako członek społeczności świeckiej i Kościoła. „Świeccy włączeni do prałatury nie zmieniają swej sytuacji osobistej, teologicznej i kanonicznej jako zwykłych wiernych świeckich, i jako tacy postępują w każdym swym działaniu”. Ponieważ misja Opus Dei ma charakter wyłącznie duchowy, Prałatura nie interweniuje w kwestie doczesne, którym jego wierni muszą stawić czoła. Każdy postępuje z całkowitą wolnością i odpowiedzialnością osobistą. Opus Dei nie przyjmuje decyzji swoich członków jako własnych. Statuty mówią, że jeśli chodzi o działalność zawodową i poglądy społeczne, polityczne itp., każdy wierny Prałatury, trzymając się doktryny katolickiej dotyczącej wiary i obyczajów, cieszy się tą samą pełną wolnością jak inni obywatele katoliccy. Kierujący Prałaturą muszą powstrzymać się całkowicie od wypowiadania się na te tematy, nawet od udzielania porad.