Proces rozpoczyna się, kiedy wikariusz pomocniczy prałatury – jeżeli istnieje, a jeśli nie, to wikariusz generalny – zwołuje Wyborczy Kongres Generalny. Kongres winien się odbyć w ciągu trzech miesięcy od momentu powstania wakatu. Można wyróżnić trzy etapy: zebranie plenarne Asesorii Centralnej, Wyborczy Kongres Generalny oraz mianowanie prałata przez Ojca Świętego.
a) Zebranie plenarne Asesorii Centralnej
- Pełen skład rady dla kobiet prałatury, zwanej Asesorią Centralną, rozpoczyna swoje spotkanie w Rzymie Mszą świętą wotywną o Duchu Świętym w kościele prałackim Najświętszej Maryi Panny Królowej Pokoju, prosząc Go o opiekę.
- Ogłaszane są nazwiska kapłanów, którzy spełniają warunki na stanowisko prałata.
- Każda członkini Asesorii Centralnej wskazuje jedno lub więcej nazwisk tych kapłanów, których uważa za najbardziej odpowiednich na stanowisko prałata, i oddaje swój głos, wrzucając kopertę do urny. Przedstawianie tych propozycji i głosowanie są wolne i tajne.
- Następnie urna z tymi wskazaniami jest przeniesiona do siedziby, w której odbywa się Wyborczy Kongres Generalny.
b) Wyborczy Kongres Generalny
- Kongres rozpoczyna się również Mszą świętą wotywną o Duchu Świętym.
- Po niej następują właściwe sesje. Sekretarz Kongresu odczytuje każdą z propozycji członkiń zebrania plenarnego Asesorii Centralnej. Dzięki temu elektorzy głosują, biorąc pod uwagę nazwiska wskazane przez organ centralnego zarządu kobiet.
- Kandydat, który został wybrany, winien oznajmić, czy akceptuje wybór lub czy jego zdaniem istnieją poważne przeszkody, które uniemożliwiają przyjęcie stanowiska.
c) Mianowanie prałata przez Ojca Świętego
- Gdy już zostanie dokonany wybór, kandydat – osobiście lub za pośrednictwem innej osoby – zwraca się do Ojca Świętego z prośbą o zatwierdzenie go.
- Po zatwierdzeniu wyboru i dokonaniu mianowania prałata przez Ojca Świętego, Kongres ogłasza je publicznie, a prałat zaczyna pełnić swoje funkcje.
Kongres Generalny
- Następnie członkowie Kongresu przez kilka dni spotykają się, aby mianować proponowanych przez prałata członków Rady Generalnej , którzy będą mu pomagali w rządzeniu prałaturą. Są to: wikariusz pomocniczy – jeżeli prałat go mianował –, wikariusz generalny, wikariusz sekretarz centralny, co najmniej trzech wicesekretarzy, jeden delegat z każdego regionu prałatury, prefekt studiów i administrator generalny. Spośród nich tylko wikariusze winni być kapłanami.
- Następnie odbywa się Kongres Generalny kobiet, mający na celu wybór członkiń Asesorii Centralnej, której skład jest podobny do Rady Generalnej.
- Na koniec uczestnicy Kongresu badają stan prałatury i jej działań apostolskich. Ich wnioski są dyskutowane na sesjach plenarnych, podczas których zostają sformułowane wytyczne dotyczące zarządzania prałaturą na osiem następnych lat, aż do następnego zwyczajnego Kongresu Generalnego.