Wersja książki pdf

Wersja książki epub

Wersja książki mobi

Wstęp

Podania historyczne opowiadają, że piraci, którzy grasowali po Morzu Śródziemnym w czasach Imperium Rzymskiego byli ścigani z całą surowością. Genjusz Pompejusz Wielki postanowił skończyć z piratami, ale potraktował ich humanitarnie. Bandyci wychwalali go i, z pewnością z wyrachowania, podlizywali mu się, mówiąc: „im bardziej po ludzku postępujesz, tym bardziej upodabniasz się do bogów”. Przy zachowaniu dystansu wieków słowa te zmuszają nas do myślenia o naszym życiu, a mianowicie o tym, że pierwszą kwestią konieczną do osiągnięcia dobrego charakteru jest postępowanie po ludzku. Dopiero na tej podstawie może powstać dojrzała osobowość. Na fundamentach mocnego i uprzej­mego charakteru możliwe jest zbudowanie bogatego życia duchowego, z którego skorzysta wiele innych osób.

Niniejsza książka powstała w wyniku pracy grupy interdyscyplinarnej i ma na celu wniesienie nowych idei słu­żących kształtowaniu osobowości. Autorów cechuje mnogość zain­teresowań i dziedzin badawczych, które wzbogacają jej treść. Teologowie, filozofowie, kapłani, lekarze, wychowawcy, psy­cho­lo­gowie… każdy wnosi swój wkład wywodzący się z jego własnej dziedziny naukowej i doświadczenia. Omawiane są cechy właściwe dla dojrzałego charakteru, ze szczególnym zwró­ceniem uwagi na życie duchowe, zgodnie z wizją chrześcijańską. Kościół katolicki ma długą tradycję mistrzów życia duchowego, którzy umieli zaproponować harmonijną syntezę różnych aspek­tów łączących się w ludzkiej osobowości. Pośród tych mistrzów jednym ze źródeł inspiracji był św. Josemaría Escrivá de Balaguer, o czym czytelnik przekona się na tych stronicach. W naukach tego świętego znajdują się cenne rady na temat znaczenia, jakie ma kultywowanie ludzkich cnót jako podstawy cnót nadprzyrodzonych, na temat ideału for­mowania chrześcijan posiadających własny osąd oraz wielkiego znaczenia jedności życia dla osoby ludzkiej.

Chociaż opisane sytuacje i wyjaśnienia obejmują bardzo zróżnicowane okoliczności, teksty zostały pomyślane jako przeznaczone szczególnie dla osób przeżywających istotne momenty rozwoju osobowości, czyli będących w wieku od 15 do 30 lat (młodzież i młodzi dorośli), a także dla osób, które w taki czy inny sposób są zaangażowane w ich formację.

We wszechświecie możemy napotkać pewne zasady har­mo­nijnie rządzące wszystkim — od kiełkowania nasion w łodygi, liście i owoce aż po ruchy gwiazd i układ galaktyk. Zaskakuje również nadzwy­czajne podobieństwo ludzkich procesów u róż­nych ras i w różnych kulturach.

Pierwszy — wstępny — tekst wyjaśnia, czym jest oso­bo­wość, i co rozumie się przez dojrzałość i temperament. Przeds­tawiane są pewne cechy pozytywne, w odniesieniu do Chrystusa jako wzorca i przeobrażającej siły łaski w czasie. Opieramy się na przekonaniu, że dojrzałość nie jest „jedynie rozwijaniem czegoś, co jest już obecne w kodzie genetycznym” i że „roz­tropność, dobry osąd sytuacji i zdrowy rozsądek nie zależą od czysto ilościowych czynników wzrostu, ale od całego łańcucha ele­mentów, które się syntetyzują we wnętrzu jednostki; a do­kładniej w centrum jej wolności”.

Każde hasło tej publikacji oznaczające cechę dojrzałości może zamienić się w kwestię do częstego rozważania: czy ja doj­rze­wam? Autonomia i zdrowa zależność każą nam czuć się wolnymi i odpowiedzialnymi, posiadającymi pewną misję lub projekt, świadomymi, że dużo wielkich rzeczy zależy od nas. Sza­cunek do samego siebie osób, które wiedzą, że są dziećmi Bożymi, które tolerują małe lub wielkie porażki, starają się o suk­cesy i ufają. Dobroć życia człowieka, który kieruje się ideałami i war­tościami, praktykując cnoty, nie dążąc do perfek­cjo­nizmu. Spójność i jedność życia, zgodnie z osobistym planem. Dialog albo zdolność utrzymywania serdecznych relacji ze wszystkimi poprzez wychodzenie poza samego siebie, bez ogra­niczania się do poszukiwania równowagi własnego Ja. Empatia lub zdolność współodczuwania z innymi: rozumienia ich, współ­czucia, czy­nienia prawdy przyjemną. Przynależność do Rodziny, w duchu współpracy i ofiary, który wiąże się z wzajemnym poświę­caniem się i nauczeniem się własnego stylu. Uczestnictwo w Grupie, które prowadzi nas do służenia innym i bycia gościnnymi.

Ostatnim rozdziałem jest synteza całości. Zbudować własną Tożsamość to wiedzieć, kim jesteśmy, znać plan własnego życia – obecny na początku, podczas procesu dojrzewania i na jego końcu – i próbować się z nim utożsamić. Pogodne osiąganie własnej tożsamości przybliża do odkrycia, że zamysł Boga dla kobiety i dla mężczyzny ma nadprzyrodzony horyzont – jedyny horyzont zdolny wypełnić pragnienie ludzkiego serca.

Chrześcijańska dojrzałość może być również ujęta jako stwierdzenie: Miłować dobro w Chrystusie. Plan własnego życia zamienia się wówczas w pogodną walkę o miłość do wszystkich, o bycie tym, kim się naprawdę jest… Ta głęboka gotowość jest niezbędna, żeby zostać świętym: jest to kamień probierczy autentycznej miłości, ponieważ „czasami mówi się o miłości, jak gdyby była ona jedynie dążeniem do osobistego zadowolenia albo zwykłym środkiem egoistycznego udoskonalenia własnej osobowości. A tak nie jest. Prawdziwa miłość – to wyjście poza siebie samego, oddanie się”.

Oddajemy w ręce Czytelników te stronice z nadzieją, że będą one dobrym narzędziem, aby pomóc w lepszym poznaniu sa­mego siebie i zwróceniu się z większą skutecznością do innych. Dzię­kuję autorom za ich istotny wysiłek polegający na refleksji i syn­tezie, jak również wszystkim tym osobom, które przeczytały rękopis i pomogły nam swoimi sugestiami. Carlos Ayxelà i Rodolfo Valdés odegrali istotną rolę w sprawdzeniu tekstów, żeby nadać im większą spójność. Wiele osób, jak Enrique Prada, dos­tarczyło swoje uwagi. Na koniec szczególnie dziękuję kapła­nowi i teologowi Javierowi Yánizowi, za jego pracę polegającą na motywowaniu autorów i na koordynacji całości.