Eileen was jong – 21 jaar – toen ze in 1965 naar Nederland kwam met de intentie samen met anderen het Opus Dei vooruit te brengen dat toen nog maar enkele jaren in Nederland was.

Vrijwel meteen begon zij te werken als docente Engels. Door de contacten met de cursisten voelde ze zich al snel thuis en ze maakte soms de opmerking dat ze in Nederland wilde wonen, werken en er uiteindelijk wilde sterven.

Zij wilde heilig worden. In het dagelijkse leven door zich volledig in te zetten voor de mensen in haar omgeving. Haar niet al te goede gezondheid en de ongemakken en beperkingen die dat met zich meebracht maakte zij tot thema van onderhandelingen met God. In ruil daarvoor vroeg ze het geloof te kunnen doorgeven aan vriendinnen, kennissen en cursisten, omdat ze ervan overtuigd was dat er geen grotere rijkdom is dan God kennen, van Hem houden en voor Hem leven.

Bij haar overlijden kwamen veel reacties binnen vanuit haar vriendenkring. Deze reikte tot ver buiten de grenzen. Eileen had vriendinnen in Korea, Japan, Canada, diverse landen in Europa en natuurlijk in Nederland waar ze 45 jaar gewoond heeft.

De meeste reacties zijn uitdrukkingen van dankbaarheid. Dankbaarheid voor de oprechte vriendschap, dankbaarheid voor het feit dat ze over het geloof sprak. Velen geven concreet aan dat ze door haar teruggekomen zijn naar het geloof, of hun kinderen hebben laten dopen, of na vele jaren weer eens gingen biechten.

De dankbaarheid van haar kant betrof vooral haar roeping als numeraire van het Opus Dei. Zij leerde het kennen toen zij op de middelbare school zat en vroeg op 18 jarige leeftijd toegelaten te worden tot het Opus Dei. In 1969 ontmoette zij Jozefmaría Escrivá, de stichter van het Opus Dei, tijdens een bijeenkomst met studenten in Rome. In haar leven stonden trouw en apostolaat centraal.

Amsterdam, 9-IX-2010