Enkele jaren geleden werd mijn 28 jarige broer plotseling ernstig ziek. Hij lag meer dan een maand in coma. Gedurende die lange dagen bekroop mij het gevoel dat God niet het recht had om mijn broer dat aan te doen. Ik rebelleerde er tegen.
Tot op dat moment draaide mijn leven om vrienden, werk en gezin. Maar ik voelde mij toch onvoldaan. Er ontbrak iets. Ik beschouwde mijzelf praktiserend katholiek, maar op mijn eigen manier.
In het ziekenhuis begon ik te bidden tot Onze Lieve Vrouw. Ik kon mij niet meer voor de geest halen hoe de rozenkrans moest worden gebeden. Dus zei ik slechts ‘het eerste geheim’ en bad vervolgens een Onze Vader, tien Weesgegroetjes en het Eer aan de Vader. Vervolgens ‘het tweede geheim’, etc. Op een van die dagen bevond ik mij onverwacht in een kerk tegenover een biechtstoel. Ik kwam in gesprek met een priester. Toen ik de kerk verliet, was ik veranderd. Vanaf dat moment kreeg mijn leven een radicale wending.
God had mij gezocht. Hij heeft me gevonden, en hier ben ik dan. Enige tijd later vroeg ik toelating als surnumerair lid van het Opus Dei. Ofschoon ik bevreesd was om deze stap te zetten, is het de beste beslissing die ik ooit heb gemaakt.
Ik ben advocate in Salamanca, een stad zoals vele andere steden in Spanje. Ik ben getrouwd en heb een kind. Dat is mijn wereld. Ik weet dat ik er ben voor een reden: om mijn man en zoon lief te hebben, om anderen te helpen en hen naar God te voeren.
Ik heb mijzelf vaak afgevraagd hoe ik anderen kan helpen op de plaats waar ik mij bevind. Ik vond het antwoord in de mensen die ik tijdens mijn werk ontmoet. Bijvoorbeeld Estrella en haar man zijn straatarm, hij lijdt aan Aids en ze zijn dakloos. Tezamen met enkele vrienden vonden we voor hen een geschikte plaats om te wonen en voldoende financiële hulp om fatsoenlijk te leven. Ik herinner mij hoe Estrella elke dag bad tot “mijn Jezus mijn leven” en haar vreugde bij het, na vele jaren van een zwaar leven ver verwijderd van het geloof, ontvangen van de Heilige Communie.
“Veel grote dingen hangen ervan af, of jij en ik ons gedragen zoals God het wil,” zegt de heilige Jozefmaria in De Weg. Hoe waar! We moeten datgene doen wat door ons gedaan moet worden en ons er geheel voor inzetten. Dat is de lamp die mij begon te leiden op mijn weg – tijdens mijn werk, thuis, overal. Toen ik begon te strijden om God in het centrum van mijn leven te plaatsen, werd ik veel kalmer, gelukkiger en ik bereikte veel meer. En ‘gekke’ ideeën wellen in mij op als ik anderen erover wil vertellen. Tijdens een kopje koffie met vrienden, bij de bushalte met andere moeders en met mijn collega’s.
Ik probeer me ervan te verzekeren dat iedereen bemoedigd mijn advocatenkantoor verlaat. De heilige Jozefmaria zei dat wij christenen moeten zijn als “een intraveneuze injectie in de bloedsomloop van de maatschappij.” Als advocate probeer ik niet alleen mijn cliënten te verdedigen en hun meningsverschillen op te lossen, maar ook om te luisteren en te adviseren – en te spreken over God. Dit alles helpt mij mezelf te heiligen en daarbij heb ik nog een gevoel van voldoening.
Op mijn bureau staat een kleine afbeelding van Onze Lieve Vrouwe. Eens, toen een nieuwe cliënte mijn kantoor verliet, vertelde ze mij toen ik haar naar de deur vergezelde: “Ik voel me gerustgesteld omdat u een goede gids heeft” – verwijzend naar die afbeelding – “om te helpen bij het oplossen van mijn probleem.” Het gaf mij de kans om te praten over andere zaken.
Op een andere dag kwam een echtpaar voor een echtscheiding. Ze vertelden mij dat er “onoverkomelijke” problemen waren en veel boosheid. We begonnen te werken aan een overeenkomst om tot een schikking te komen, zoals de zorg en voogdijschap voor de kinderen, alimentatie, etc. Nadat we dagen uitvoerig over deze zaken met elkaar hebben gesproken, kwamen ze tot de conclusie dat ze er beter aan zouden doen om met elkaar een nieuw begin te maken. De echtgenoot vroeg mij: “Maar u wilt niet uw honorarium aannemen?” Het is al weer een tijdje geleden en ze zijn nog steeds bij elkaar.
Ik spreek met klanten over de biecht, de Heilige Mis, het huwelijk, etc. zonder verontschuldiging of menselijk opzicht, met dezelfde natuurlijkheid als bij het praten over het weer, politiek of om het even ander actueel onderwerp. Het heeft geleid tot vele nieuwe vriendschappen. Enkele maanden geleden kwam een echtpaar bij mij voor hulp bij een erfenis. Toen we hierover en over het leven in het algemeen spraken, vertelden ze over hun twintig jaar samen, hun twee kinderen, nu volwassen, en dat ze nooit zijn getrouwd. Gisteren nodigden ze mij uit voor hun huwelijk. Al deze zaken geven mij vele redenen God te danken voor het feit dat ik zijn instrument mag zijn in het leven van deze mensen.
Een van mijn andere activiteiten is het presenteren van een radioprogramma over juridische aangelegenheden. Het doel is om de luisteraars actuele informatie te geven, oplossingen te bieden voor hen die ons over problemen bellen. Ook maken wij duidelijk dat advocaten hun cliënten zien als mensen die hulp nodig hebben en niet louter als een bron van inkomen. Elk denkbaar onderwerp passeert de revue: euthanasie, huwelijk, buurtafspraken, huur, … Enkele dagen gelden was abortus het onderwerp. Een luisteraar wist mijn kantoor te vinden en bracht een zak tomaten uit zijn als dank voor de wijze waarop ik het onderwerp had behandeld. Ze smaakten geweldig!
Mijn nieuwe blik op het leven heeft ook invloed op mijn gezin. We leren dat werk, studie, elke inspanning een middel is, dat door God aan ons is gegeven om te groeien in de menselijke deugden die essentieel zijn om na onze dood een plekje in de hemel te verwerven. We leren begrijpen dat als God iets doet, hij daarvoor een reden heeft.