Queridos irmáns e irmás:
O mércores pasado, co tradicional Rito das Cinzas, entramos na Coresma, tempo de conversión e de penitencia en preparación á Pascua.
A Igrexa, que é nai e mestra, chama a todos os seus membros a renovarse no espírito, a re-orientarse decididamente cara a Deus, renegando do orgullo e do egoísmo para vivir no amor.
Neste ano da fe, a Coresma é un tempo favorable para redescubrir a fe en Deus como criterio-base da nosa vida e da vida da Igrexa. Isto implica sempre unha loita, un combate espiritual, porque o espírito do mal, naturalmente, oponse á nosa santificación, e trata de facernos desviar do camiño de Deus.
Por esta razón, no primeiro domingo de Coresma proclámase cada ano o Evanxeo das tentacións de Xesús no deserto.
En efecto, Xesús, despois de recibir a investidura como Mesías -Unxido do Espírito Santo- no bautismo no Xordán, foi conducido polo mesmo Espírito ao deserto para ser tentado polo diaño.
No momento en que inicia o seu ministerio público, Xesús debeu desenmascarar e rexeitar as falsas imaxes de Mesías que o tentador propúñalle. Pero estas tentacións tamén son falsas imaxes de home, que en todo tempo insidian a conciencia, disfrazándose como propostas convincentes e eficaces, e mesmo boas.
Os evanxelistas Mateo e Lucas presentan tres tentacións de Xesús, que se diversifican parcialmente só pola orde. O seu núcleo central consiste sempre en instrumentalizar a Deus para os propios fins, dando máis importancia ao éxito ou aos bens materiais.
O tentador é falso: non induce directamente cara ao mal, senón cara a un falso ben, facendo crer que as realidades verdadeiras son o poder e o que satisfai as necesidades primarias.
Deste xeito, Deus vólvese secundario, redúcese a un medio, en definitiva faise irreal, non conta máis, desvanece. En última análise, nas tentacións está en xogo a fe, porque Deus está en xogo.
Nos momentos decisivos da vida, pero se vemos ben, en todo momento, atopámonos fronte a unha encrucillada: Queremos seguir ao noso ou a Deus? Ao interese individual ou ao verdadeiro Ben, o que realmente é ben?
Como nos ensinan os Pais da Igrexa, as tentacións forman parte do "descenso" de Xesús á nosa condición humana, ao abismo do pecado e das súas consecuencias. Un "descenso" que Xesús percorreu até o final, até a morte de cruz e até o inferno da extrema distancia de Deus.
Deste xeito, El é a man que Deus tendeu ao home, á ovella perdida, para salvala. Como ensina San Agustín, Xesús tomou de nós as tentacións, para darnos a súa vitoria.
Por tanto, non teñamos medo de afrontar, tamén nós, o combate contra o espírito do mal: o importante é que o fagamos con El, con Cristo, o Vencedor.
E para estar con El dirixámonos á Nai, María: invoquémola con confianza filial na hora da proba, e ela faranos sentir a poderosa presenza do seu Fillo divino, para rexeitar as tentacións coa Palabra de Cristo, e deste xeito volver pór a Deus no centro da nosa vida (...).
De corazón agradezo a todos a súa oración e afecto nestes días. Suplícovos que continuedes pregando por min e polo próximo Papa, así como polos Exercicios espirituais, que empezarei polo xerán xunto aos membros da Curia Romana. Cheos de fe e esperanza, encomendedes a Igrexa á maternal protección de María Santísima.